La implementación de la Administración electrónica ofrece, sin duda, considerables beneficios, pero también puede ampliar las desigualdades sociales. Desde esta perspectiva, en este trabajo se aborda la digitalización administrativa y su impacto en la ciudadanía. Se comprueba cómo la normativa estatal y autonómica que desarrolla el derecho de opción a relacionarse electrónicamente con la Administración difumina los límites formales y materiales de la previsión contenida en el artículo 14 de la Ley 39/2015. Se examina la cambiante jurisprudencia del Tribunal Supremo sobre esta materia y se cuestiona la eficacia de las medidas normativas destinadas a paliar esta situación.
Administrazio elektronikoaren ezarpenak, zalantzarik gabe, hainbat onura dakartza, baina aldi berean gizarte-ezberdintasunak ere areagotu ditzake. Hori dela eta, lan honetan digitalizazio administratiboa jorratzen da, baita horrek herritarrengan duen eragina ere. Egiaztatu da Administrazioarekin baliabide elektronikoen bidez harremanetan jartzea aukeratzeko eskubidea garatzen duen Estatuko eta autonomia-erkidegoko araudiak 39/2015 Legearen 14. artikuluan jasotako aurreikuspenaren muga formalak eta materialak lausotzen dituela. Auzitegi Gorenak gai horri lotuta duen jurisprudentzia aldakorra aztertzen da eta zalantzan jartzen da egoera hori konpontzeko arau-neurrien eraginkortasuna.
The implementation of e-government undoubtedly offers considerable benefits, but it can also widen social inequalities. From this perspective, this study addresses administrative digitalization and its impact on citizenship. It is noted how state and regional regulations that develop the right of option to interact electronically with the Administration blur the formal and material boundaries of he provision contained in Article 14 of Law 39/2015. The changing jurisprudence of the Supreme Court on this matter is examined, and the effectiveness of regulatory measures aimed at alleviating this situation is questioned.