Los derechos de acceso, participación y tutela judicial, así como la difusión de información en materia ambiental han sufrido una gran evolución como consecuencia de la ratifi cación del Convenio de Aarhus. Tanto la Unión Europea como los diferentes Estados han ratifi cado este Convenio. No se puede menos que afi rmar el carácter democráticamente avanzado de esta normativa, aunque la distancia entre norma y realidad parece agrandarse en esta materia. Así lo pone de manifi esto el autor cuando evidencia la utilización de instrumentos como la validación legislativa, es decir, la intervención de los Parlamentos para legalizar en algunos casos, o permitir en otros, intervenciones que los Tribunales han considerado ilegales. En este punto la participación se niega radicalmente, imponiéndose vía parlamentaria decisiones de ordenación del territorio que deberían adoptarse por otros procedimientos y, en especial, respetando los procesos participativos de la población. Las nuevas tecnologías de la información ofrecen los instrumentos necesarios para lograr que el acceso y la difusión de la información sean más fácilmente realizables. En materia ambiental se ha producido un avance importante, aunque la confrontación entre los derechos a la información y la obligación de difusión de los poderes públicos no se cumple con la debida efi - cacia, tal como se evidencia en este estudio al realizar un análisis de las páginas web que deben tener un contenido informativo ambiental determinado.
Concluye el autor llamando la atención sobre la necesidad de modifi car la cultura democrática existente para que los derechos de acceso y participación y la difusión de la información en materia de ordenación del territorio y el medio ambiente se apliquen adecuadamente
Ingurumen arloan, sarbide, partaidetza eta tutoretza judizialeko eskubideak, bai eta informazioaren zabalkundeak ere, bilakaera handia izan dute, Aarhusko Hitzarmena berrestearen ondorioz. Europar Batasunak nahiz estatu guztiek berretsi dute hitzarmen hori. Baieztatu egin behar da, inondik ere, araudi horren izaera demokratikoki aurreratua, nahiz eta arauaren eta errealitatearen arteko aldea handitu egiten bide den arlo honetan. Horrela jartzen du agerian egileak, legebiltzar-berrespena bezalako tresnak erabiltzen direla baieztatzen duenean, hau da, legebiltzarren esku-hartzea epaitegiek legez kanpokotzat jo dituzten esku- hartze batzuk legeztatzeko zenbait kasutan, edo ahalbidetzeko beste batzuetan. Gai horretan, partaidetza erabat ukatzen da, eta legebiltzarraren bidez beste prozedura batzuen bitartez �eta bereziki, biztanleriaren partaidetza-prozesuak errespetatuz� hartu beharko liratekeen erabakiak ezartzen dira lurralde-antolamenduaren arloan. Informazioaren teknologia berriek beharrezko tresnak eskaintzen dituzte, informazioaren sarbidea eta zabalkundea errazago egin ahal izaten daitezen. Ingurumenaren arloan, aurrerapen handi bat gertatu da, nahiz eta herritarrek informazioa jasotzeko eskubideen eta aginte publikoek zabalkundea egiteko betebeharraren arteko oreka ez den behar bezalako eraginkortasunez betetzen.
Horrela frogatzen da azterlan honetan, ingurumen arloko informazioeduki jakin bat izan behar duten web-orrialdeen azterketa egiten denean.
Eta amaitzeko, egileak honako hau nabarmentzen du: dagoen kultura demokratikoa aldatu behar da, sarbideko eta partaidetzako eskubideak eta informazioaren zabalkundea, lurraldearen antolamenduren eta ingurumenaren arloan, behar bezala aplika daitezen