Brasil
Brasil
Las humanidades asumieron el concepto astronómico de revolución. Si antes la idea consistía en un retorno total a su punto de retorno, ahora va más allá de su significado original y pasa a relacionarse con grandes transformaciones estructurales, a una ruptura con el status quo, o concebirse como un intento de adaptar el ideal al real; una subversión del orden. Sin embargo, hoy en día, la idea de Revolución parece temida o algo que sólo pertenece a los libros de historia. Con la caída de la URSS, con cierto entusiasmo, se proclamó un presagio falaz: ¡hemos llegado al fin de la Historia! Lo real ahora sólo era responsable de adaptarse a un único ideal victorioso: el (neo)liberal. Es como si después de las Eras de las Revoluciones, de los Imperios y de los Extremos, hubiéramos llegado a una era del conformismo, la Era de la Inercia, cuya noción del tiempo se presenta como un presente eterno e inevitable sin dimensión alguna de futuro, para mantener la humanidad. la contingencia y la creatividad rehenes de un pensamiento único, de una dictadura de la falta de alternativas. Por ello, el objetivo de este trabajo es utilizar autores clásicos y contemporáneos que nos permitan pensar el hoy más allá del ahora, permitiéndonos vislumbrar nuevos mañanas; un rescate de nuestra creatividad y contingencia. Necesitamos recuperar una disputa sobre las utopías y responder: ¿es todavía posible una revolución? ¿Los Nuevos Brasiles pueden ser nuestro horizonte de expectativas? Así, a través de Hegel y la tradición hegeliana, reflexionaremos sobre la relación entre historicidad y revolución para criticar lo que identificamos como un intento neoliberal de congelar la temporalidad; y, finalmente, recuperar nuestra dimensión de futuro y potencial transformador.
The humanities took upon themselves the astronomical concept of revolution. If before the idea consisted of a complete return to its point of return, now it goes beyond its original meaning and starts to be related to major structural transformations, a break with the status quo, or conceived as an attempt to adapt the ideal to the real; a subversion of order. However, nowadays, the idea of Revolution seems feared or something that belongs only in history books. With the fall of the USSR, with some enthusiasm, a fallacious omen was proclaimed: we have reached the end of History! The real was now only responsible for adapting to a single, victorious ideal: the (neo)liberal. It is as if after the Ages of Revolutions, Empires and Extremes, we had reached an age of conformity, the Age of Inertia, whose notion of time presents itself as an eternal and inevitable present without any dimension of future, in order to maintain human contingency and creativity hostage to a single thought, to a dictatorship with a lack of alternatives. Therefore, the objective of this work is to use classic and contemporary authors that allow us to think about today beyond the now, enabling us to glimpse new tomorrows; a rescue of our creativity and contingency. We need to recover a dispute over utopias and answer: is a revolution still possible? Can new Brazils be our horizon of expectation? Thus, through Hegel and the Hegelian tradition, we will reflect on the relationship between historicity and revolution in order to criticize what we identify as a neoliberal attempt to freeze temporality; and, finally, recover our future dimension and transformative potential.
As humanidades tomaram para si o conceito astronômico de revolução. Se antes a ideia consistia numa volta completa até o seu ponto de retorno, agora ela ultrapassa seu sentido original e passa a ser relacionada a grandes transformações estruturais, uma ruptura com o status quo, ou concebida como uma tentativa de adequar o ideal ao real; uma subversão da ordem. Todavia, hodiernamente, a ideia de Revolução parece temida ou algo que pertence somente aos livros de história. Com o ocaso da URSS, sob certo entusiasmo, proclamou-se um falacioso agouro: chegamos ao fim da História! Ao real cabia agora apenas uma adequação a um único e vitorioso ideal: o (neo)liberal. É como se passadas as Eras das Revoluções, dos Impérios e dos Extremos, tivéssemos alcançado uma era da conformação, a Era da Inércia, cuja noção de tempo apresenta-se como um eterno e inevitável presente sem qualquer dimensão de futuro, de modo a manter a contingência e criatividade humana reféns de um pensamento único, de uma ditadura da falta de alternativas. Portanto, o objetivo deste trabalho é recorrer a autores clássicos e contemporâneos que nos permitam pensar o hoje para além do agora, possibilitando o vislumbrar de novos amanhãs; um resgate de nossa criatividade e contingência. É preciso que recuperemos uma disputa por utopias e respondamos: uma revolução ainda é possível? Novos Brasis podem ser o nosso horizonte de expectativa? Assim, através de Hegel e da tradição hegeliana, refletiremos sobre a relação entre historicidade e revolução a fim de criticar o que identificamos ser uma tentativa neoliberal de congelar a temporalidade; e, por fim, resgatar nossa dimensão de futuro e potencial transformador.
Les humanitats van assumir el concepte astronòmic de revolució. Si abans la idea consistia en un retorn total al seu punt d'origen, ara va més enllà del seu significat original i passa a relacionar-se amb grans transformacions estructurals, amb una ruptura amb l'status quo, o a concebre's com un intent d'adaptar l'ideal al real; una subversió de l'ordre. No obstant això, avui dia, la idea de Revolució sembla temuda o quelcom que només pertany als llibres d'història. Amb la caiguda de l'URSS, amb un cert entusiasme, es va proclamar un presagi fal·laç: Hem arribat a la fi de la Història! La realitat ara només era responsable d'adaptar-se a un únic ideal victoriós: el (neo)liberal. És com si després de les Èpoques de les Revolucions, dels Imperis i dels Extrems, haguéssim arribat a una era del conformisme, l'Era de la Inèrcia, la noció del temps de la qual es presenta com un present etern i inevitable, sense cap dimensió de futur, per mantenir la humanitat, la contingència i la creativitat com a ostatges d'un pensament únic, d'una dictadura de la manca d'alternatives. Per això, l'objectiu d'aquest assaig és utilitzar autors clàssics i contemporanis que ens permetin pensar l'avui més enllà de l'ara, permetent-nos entreveure nous demà; un rescat de la nostra creativitat i contingència. Necessitem recuperar una disputa sobre les utopies i respondre: És encara possible una revolució? Poden els Nous Brasil ser el nostre horitzó d'expectatives? Així, a través de Hegel i la tradició hegeliana, reflexionarem sobre la relació entre historicitat i revolució per criticar el que identifiquem com un intent neoliberal de congelar la temporalitat; i, finalment, recuperar la nostra dimensió de futur i potencial transformador.
Le discipline umanistiche hanno assunto il concetto astronomico di rivoluzione. Se prima l’idea consisteva in un ritorno totale al punto di ritorno, ora va oltre il suo significato originario e comincia a essere collegata a grandi trasformazioni strutturali, a una rottura con lo status quo, o a essere concepita come un tentativo di adattare la situazione ideale al reale; un sovvertimento dell’ordine. Tuttavia, oggi, l’idea della Rivoluzione sembra temuta o qualcosa che appartiene solo ai libri di storia. Con la caduta dell'URSS, con un certo entusiasmo, è stato proclamato un fallace presagio: siamo arrivati alla fine della Storia! Al reale spetta ora solo il compito di adattarsi a un unico ideale vittorioso: il (neo)liberale. È come se dopo l'età delle rivoluzioni, degli imperi e degli estremi, avessimo raggiunto un'era di conformismo, l'età dell'inerzia, la cui nozione del tempo è presentata come un presente eterno e inevitabile senza alcuna dimensione di futuro, per mantenere l'umanità . contingenza e creatività ostaggio di un pensiero unico, di una dittatura della mancanza di alternative. Pertanto, l'obiettivo di questo lavoro è quello di utilizzare autori classici e contemporanei che ci permettano di pensare all'oggi oltre l'adesso, permettendoci di intravedere nuovi domani; un salvataggio della nostra creatività e contingenza. Occorre recuperare una disputa sulle utopie e rispondere: è ancora possibile una rivoluzione? I Nuovi Brasile possono essere il nostro orizzonte di aspettative? Pertanto, attraverso Hegel e la tradizione hegeliana, rifletteremo sul rapporto tra storicità e rivoluzione per criticare ciò che identifichiamo come un tentativo neoliberista di congelare la temporalità; e, infine, recuperare la nostra dimensione del futuro e il potenziale trasformativo.