Antonio Negri, filósofo y militante italiano, es una figura central del pensamiento político contemporáneo, conocido por su relectura de Marx y Spinoza. En su obra, Negri destaca cómo Spinoza rompe con el paradigma político liberal del siglo XVII al proponer un orden democrático radical. El concepto de "inmanencia productiva", que Negri toma de Spinoza, sostiene que el poder no debe transferirse a una figura soberana, sino que debe surgir directamente de la multitud. Negri establece una distinción clave entre el "poder constituyente" y el "poder constituido". Mientras que el poder constituido se formaliza en las instituciones del Estado y busca estabilizar el orden, el poder constituyente es una fuerza creativa y expansiva que se manifiesta a través de la cooperación de la multitud. Esta potencia colectiva no puede ser contenida por las instituciones y actúa como motor de la revolución, creando nuevas formas de vida y organización política. El deseo, para Negri, no es una pasión privada, sino una energía colectiva que impulsa a la multitud a resistir el poder constituido y a crear nuevas realidades. Esta capacidad define la "democracia absoluta", donde el poder se ejerce sin mediación institucional. Negri propone una "desutopía constitutiva", en la que la política no persigue un fin utópico, sino que se basa en la creación continua de nuevas formas de vida, desbordando las estructuras del poder moderno y generando una democracia radical e inmanente.
Antonio Negri, filòsof i activista italià, és una figura clau del pensament polític contemporani, conegut per la seva reinterpretació de Marx i Spinoza. En la seva obra, Negri subratlla com Spinoza trenca amb el paradigma polític liberal del segle XVII en proposar un ordre democràtic radical. El concepte d’“imanència productiva”, que Negri pren de Spinoza, sosté que el poder no ha de ser transferit a una figura sobirana, sinó que ha de sorgir directament de la multitud. Negri estableix una distinció crucial entre el "poder constituent" i el "poder constituït". Mentre que el poder constituït es formalitza en les institucions de l'estat i busca estabilitzar l'ordre, el poder constituent és una força creativa i expansiva que es manifesta a través de la cooperació de la multitud. Aquesta força col·lectiva no pot ser continguda per les institucions i actua com el motor de la revolució, creant noves formes de vida i organització política. Per a Negri, el desig no és una passió privada, sinó una energia col·lectiva que impulsa la multitud a resistir el poder constituït i a crear noves realitats. Aquesta capacitat defineix la "democràcia absoluta", on el poder s'exerceix sense mediació institucional. Negri proposa una "desutopia constitutiva", en la qual la política no persegueix un final utòpic, sinó que es basa en la creació contínua de noves formes de vida, desbordant les estructures del poder modern i generant una democràcia radical i imanent.
Antonio Negri, Italian philosopher and activist, is a central figure in contemporary political thought, known for his reinterpretation of Marx and Spinoza. In his work, Negri highlights how Spinoza breaks with the liberal political paradigm of the seventeenth century by proposing a radical democratic order. The concept of "productive immanence," which Negri takes from Spinoza, asserts that power should not be transferred to a sovereign figure but should arise directly from the multitude. Negri makes a crucial distinction between "constituent power" and "constituted power." While constituted power is formalized in state institutions and seeks to stabilize order, constituent power is a creative and expansive force that manifests through the cooperation of the multitude. This collective force cannot be contained by institutions and serves as the driving force of revolution, creating new forms of life and political organization. For Negri, desire is not a private passion but a collective energy that drives the multitude to resist constituted power and create new realities. This ability defines "absolute democracy," where power is exercised without institutional mediation. Negri proposes a "constitutive dystopia," where politics does not pursue a utopian end but is based on the continuous creation of new forms of life, overflowing the structures of modern power and generating a radical and immanent democracy.
Antonio Negri, filósofo e ativista italiano, é uma figura central no pensamento político contemporâneo, conhecido por sua releitura de Marx e Spinoza. Em seu trabalho, Negri destaca como Spinoza rompe com o paradigma político liberal do século XVII ao propor uma ordem democrática radical. O conceito de “imanência produtiva”, que Negri extrai de Spinoza, argumenta que o poder não deve ser transferido para uma figura soberana, mas deve emergir diretamente da multidão. Negri faz uma distinção importante entre “poder constituinte” e “poder constituído”. Enquanto o poder constituído é formalizado nas instituições do Estado e busca estabilizar a ordem, o poder constituinte é uma força criativa e expansiva que se manifesta por meio da cooperação da multidão. Esse poder coletivo não pode ser contido pelas instituições e atua como um motor de revolução, criando novas formas de vida e organização política. O desejo, para Negri, não é uma paixão privada, mas uma energia coletiva que leva a multidão a resistir ao poder constituído e a criar novas realidades. Essa capacidade define a “democracia absoluta”, em que o poder é exercido sem mediação institucional. Negri propõe uma “desutopia constitutiva”, na qual a política não busca um fim utópico, mas se baseia na criação contínua de novas formas de vida, transbordando as estruturas do poder moderno e gerando uma democracia radical e imanente.
Antonio Negri, filosofo e attivista italiano, è una figura centrale del pensiero politico contemporaneo, noto per la sua rilettura di Marx e Spinoza. Nella sua opera, Negri sottolinea come Spinoza rompa con il paradigma politico liberale del XVII secolo proponendo un ordine democratico radicale. Il concetto di “immanenza produttiva”, che Negri trae da Spinoza, sostiene che il potere non dovrebbe essere trasferito a una figura sovrana, ma dovrebbe emergere direttamente dalla moltitudine. Negri traccia una distinzione fondamentale tra “potere costituente” e “potere costituito”. Mentre il potere costituito è formalizzato nelle istituzioni dello Stato e cerca di stabilizzare l'ordine, il potere costituente è una forza creativa ed espansiva che si manifesta attraverso la cooperazione della moltitudine. Questo potere collettivo non può essere contenuto dalle istituzioni e agisce come motore della rivoluzione, creando nuove forme di vita e di organizzazione politica. Il desiderio, per Negri, non è una passione privata, ma un'energia collettiva che spinge la moltitudine a resistere al potere costituito e a creare nuove realtà. Questa capacità definisce la “democrazia assoluta”, in cui il potere si esercita senza mediazioni istituzionali. Negri propone una “desutopia costitutiva”, in cui la politica non persegue un fine utopico, ma si basa sulla continua creazione di nuove forme di vita, travolgendo le strutture del potere moderno e generando una democrazia radicale e immanente.