Las medidas de flexibilización interna, tanto aquellas de menor entidad que pueden considerarse una manifestación del ius variandi “normal” del empresario, como las de mayor trascendencia que se encuadran en la categoría de modificaciones sustanciales en sus distintas variantes, son instituciones que, a diferencia del despido o de las relacionadas con la conciliación, la igualdad, etc., se han mantenido, por el momento, al margen de las constantes reformas normativas, gozando así de cierta estabilidad en su régimen jurídico. Sin embargo, su uso recurrente en la práctica como mecanismo que permite a las empresas adaptarse a las cambiantes circunstancias de todo tipo que afectan a su actividad, las convierte en una fuente constante de litigiosidad y, por tanto, en una temática frecuente de la doctrina jurisprudencial. El objeto del presente artículo es —precisamente— ofrecer una revisión de los pronunciamientos más recientes del Tribunal Supremo relacionados con estas medidas, con el fin de proporcionar al lector una visión panorámica de las novedades más destacadas en la materia.
As medidas de flexibilización interna, tanto as de menor entidade que poden considerarse manifestación do ius variandi “normal” do empresario, como aquelas de maior transcendencia que cabe incluír na categoría das modificacións substanciais nas súas distintas variantes, son institucións que, a diferenza do despedimento ou as relacionadas con conciliación, igualdade etc., mantivéronse, de momento, a salvo das constantes modificacións normativas, polo que gozan de certa estabilidade no seu réxime xurídico. Con todo, o seu uso recorrente na práctica como mecanismo que permite ás empresas adaptarse ás cambiantes circunstancias de toda índole que afectan á súa actividade, convérteas nunha fonte de constante litixiosidade e, polo tanto, en temática frecuente da doutrina xurisprudencial. O obxecto do presente artigo é —precisamente— ofrecer unha revisión dos máis recentes pronunciamentos do Tribunal supremo relacionados con estas medidas a fin de ofrecer ao lector unha visión panorámica das novidades máis reseñables na materia.
Internal flexibility measures, both those of a smaller magnitude that can be considered a manifestation of the "normal" ius variandi of the employer, and those of greater significance that can be included in the category of substantial modifications in their different variants, are institutions that, unlike dismissal or those related to conciliation, equality, etc., have remained, for the moment, safe from constant regulatory modifications [1] , and therefore enjoy a certain stability in their legal regime. However, their recurrent use in practice as a mechanism that allows companies to adapt to changing circumstances of all kinds that affect their activity, makes them a source of constant litigation and, therefore, a frequent topic of jurisprudential doctrine. The purpose of this article is precisely to offer a review of the most recent pronouncements of the Supreme Court related to these measures in order to offer the reader an overview of the most notable developments in the matter.